اگربخواهید انتخابی بین بین دو نوع مختلف مک یا دو نسل از یک مک انجام دهید، ممکن است تعجب کنید که بدانید تفاوت این پردازنده‌ها تا چه اندازه است. در این مقاله ما تلاش خواهیم کرد تا تفاوت بین نسل پردازنده‌ها، و آنچه از یک پردازنده i3، i5، i7، i9 یا Xeon انتظار دارید را برایتان روشن کنیم، زیرا مهم است تعداد هسته‌های شما چه مقدار باشد و یا اینکه Turbo Boost چیست.
کدام پردازنده را باید انتخاب کنید؟ و آیا این موضوع واقعاً مهم است؟
اصطلاحات متفاوتی برای توصیف پردازنده موجود در محصول‌های فعلی مک وجود دارد، که اگر در تلاشید بدانید کدام یک برای شما مناسب‌تر است، کافیست تا انتهای مطلب همراه سافت مک باشید.
نام‌های Sandy Bridge، Ivy Bridge، Haswell، Broadwell و Skylake اسامی کد Intel برای معماری پردازنده‌هایش است. Sandy Bridge قدیمی‌ترین است و قدمت آن به سال 2011 برمی گردد و
Ivy Bridge در سال 2012 به روزرسانی شد. Haswell در سال 2013 آمد و طراحی جدیدی از معماری Ivy Bridge بود. و Broadwell در سال 2015 یک آپدیت نسبتاً جزئی برای Haswell بود. Skylake ابتدا در اواخر سال 2015 در iMacهای 27 اینچ ظاهر شد، سپس در سال 2017 پردازنده‌های Kaby Lake ظهور کردند.
Coffee Lake ازKaby Lake دنباله روی کرد. Coffee Lake با ایجاد گزینه‌های 6 هسته‌ای و گزینه‌های چهار هسته‌ای بیشتر در سطح ورودی تغییرات بزرگی ایجاد کرد. نسخه اولیه Coffee Lake هشتمین نسل از پردازنده‌های اینتل بود. در پاییز سال 2018 نسل نهم راه اندازی شد - معروف به Cafe Lake Refresh - که به گزینه‌های پردازنده 8 هسته‌ای i9 اضافه شده است.
اکثرا مک‌ها (از آگوست 2019) دارای پردازنده‌های نسل هشتم Coffee Lake هستند، اما استثنائاتی هم هست که عبارتند از MacBook Pro 15 اینچی وبالاترین لول iMac، که پردازنده‌های نسل نهم
Coffee Lake را ارائه می‌دهد، و به زودی راه اندازی می‌شود. 2019 Mac Pro پردازنده‌های 8 تا 28 هسته‌ای Intel Xeon W را ارائه می‌دهد.
همچنین یک پردازنده Xeon W در داخل iMac Pro وجود دارد، اگرچه این یک نسل قدیمی‌تر از نسخه‌ای است که در Mac Pro 2019 ارائه خواهد شد. این پردازنده بین 8 تا 18 هسته‌ای است.
پردازنده های Xeon دارای کد‌های مختلفی نسبت به پردازنده‌های ذکر شده در بالا هستند اما بر اساس همان معماری Intel ساخته شده اند.
البته نباید فراموش کنیم که از iMac های لول‌های ابتدایی را با پردازنده دو هسته‌ای نسل هفتم خود یاد کنیم. این مک از سال 2017 به روز نشده است.
میکرو پردازنده‌های مدرن، فوق العاده پیچیده هستند، که بیش از یک میلیارد ترانزیستور دارند و هرکدام حدود 0.02٪ ضخامت یک تار موی انسان را دارند. و عملکرد آنها بسیار بهتر از CPUهای قدیمی است (دریافت ورودی، اجرای دستور العمل‌ها روی آن و انتقال خروجی به حافظه). پردازنده‌های امروزی مینی کامپیوتر‌هایی هستند که دارای چندین هسته یا CPU در یک تراشه و در کنار حافظه کوتاه مدت یا حافظه پنهان و حتی پردازنده‌های گرافیکی می‌باشند.
دو معیاری که نشان دهنده برتری یک پردازنده نسبت به پردازنده دیگراست: تعداد دستورالعمل‌هایی که می‌تواند در یک بازه زمانی معین انجام دهد و میزان توان مصرفی برای انجام این کار.
در حالی که حالت اول برای برخی از برنامه ها، مانند رمزگذاری ویدیو 4K، ارائه مدل‌های پیچیده 3D و انیمیشن و برخی برنامه‌های علمی بسیار مهم است، برای اکثر ما مورد دوم است که بیشترین نگرانی را ایجاد میکند.
قدرت استفاده شده توسط یک پردازنده از دو طریق روی کامپیوتر تأثیر می‌گذارد: باتری و حرارت. یک پردازنده هر چه سریعتر کار کند، گرمای بیشتری به آن می‌رسد و انرژی بیشتری از باتری لپ تاپ می‌گیرد.
کاهش مصرف انرژی و کارآیی بیشتر پردازنده‌ها دراکثر طراحان پردازنده مانند اینتل در سالهای اخیر وجود دارد. در نتیجه، هرچه پردازنده در یک مک جدید‌تر باشد، کارآمدتر خواهد بود. و این بیان میکند که چرا یک پردازنده جدید حتی اگر تعداد گیگاهرتز آن کوچکتر باشد، بهتر از پردازنده قدیمی کار خواهد کرد.
گیگاهرتز تعداد گردش در هر ثانیه را منعکس میکند. تعداد گردش پردازنده 2.3 گیگاهرتز می‌شود 2.3 میلیارد بار درهر ثانیه. از این رو افراد به تعداد گیگاهرتز به عنوان زمان سنج سرعت پردازنده نگاه میکنند.
هر رنجی از مک معمولاً از لحاظ گیگاهرتز بیش از یک گزینه دارد (به استثنای MacBook Air که فقط با سرعت 1.6 گیگاهرتز در دسترس است).
گاهی اوقات به نظر می‌رسد که یک مک قدرتمندتر سرعت کمتری در زمان مورد نظر دارد. این امر به دلیل عدم وجود هسته بیشتر در Mac مورد استفاده است. به عنوان مثال، آی مک 3.1GHz 6-Core تفاوت قیمت بسیاربالاتری نسبت به مدل Quad-Core 3.6GHz دارد. زیرا اولی شش هسته‌ای و 3.1 گیگاهرتزی است، اما دومی چهار هسته 3.6 گیگاهرتزی. هر چه هسته بیشتر باشد عملکرد بهتر است، همانطور که در ادامه هم توضیح خواهیم داد.
نکته دیگری که از نظر گیگاهرتز باید به آن توجه کنیم، رقم Turbo Boost است. این رقم بعضی اوقات می‌تواند سرنخی در مورد نحوه مقایسه پردازنده یک نسل با نسل بعدی باشد.
کنترل کننده Turbo Boost ضمن کنترل خواسته‌های توسط نرم افزار، میزان مصرف انرژی و دمای هسته را صدها بار در ثانیه نمونه می‌گیرد. چنانچه هر یک از هسته‌ها به حداکثر فعالیت نظری خود رسیده باشد، اگر قدرت کافی در دسترس باشد و درجه حرارت در یک سطح امن باشد، Turbo Boost می‌تواند سرعت بیشتری به آن بخشیده و عملکرد آنرا سریعتر کند.
بنابراین هشت هسته در پردازنده مک بوک 2.3GHz 8-Core i9) pro) می‌توانند در صورت لزوم، تحت فشار مصرف 4.8 گیگاهرتز قرار بگیرند و این امر در مصرف برق و اتلاف گرما نیزعملکرد مثبت خواهد داشت.
و یک پردازنده دو هسته‌ای MacBook Air 1.6 گیگاهرتز می‌تواند به 3.6 گیگاهرتز فشار بیاورد. در حالی که iMac لول‌های ابتدایی با پردازنده نسل هفتم خود دارای یک پردازنده دو هسته‌ای 2.3 گیگاهرتز است، هنوز هم می‌تواند آن را به 3.6GHz ارتقا دهد.
نکته‌ای که لازم به ذکر است، برخی پردازنده‌ها قادر به Turbo Boost نخواهند بود. پردازنده‌های i3 که درآی مک Quad-Core با 3.6 گیگاهرتز و مینی مک Quad-Core وجود دارند، با 3.6GHz مجهز به Turbo Boost نیستند، بنابراین سرعت 3.6 گیگاهرتز هرگز به مرور زمان افزایش نمی‌یابد. با این وجود، اگر از Turbo Boost بهره مند نیستید، ممکن است برای شما چندان کاربردی نباشد.
اینتل، نسخه‌های موبایل را از این تراشه‌ها ساخته است. M که اولین بار در سال 2014 در اولین مک بوک رتینا ظاهر شد، اولین تراشه لپ تاپ اینتل بود که برای خنک کردن آن نیازی به فن نبود. راندمان انرژی آن چیزی است که به اپل اجازه می‌دهد تا یک نوت بوک باریک بسازد که تنها 900 گرم وزن داشته باشد و اگر با سرعت معقولی کار کند 9 ساعت باتری آن دوام بیشتری می‌آورد.
سه پردازنده M با افزایش عملکرد وجود داشت: m3، m5 و m7. پردازنده‌های M در حال حاضر توسط اپل دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.
یک سری از مک‌ها که با پردازنده‌های i3 روانه بازار می‌شد وجود دارد. همانطور که در بالا هم به آن شاره کردیم از ویژگی Turbo Boost برخوردار نیستند.
اکثر مک‌ها از پردازنده‌های i5 اینتل استفاده میکنند. در حال حاضر i5 متمایل به 4 یا 6 هسته‌ای است. یک پردازنده i5 قدیمی در iMac با سطح ابتدایی وجود دارد که دارای دو هسته است (نسل قدیمی تر).
i7 در گذشته تمایز دهنده بزرگی بود، اما در حال حاضر هیچ پردازنده i7 در محدوده Mac وجود ندارد. با این حال، اگر به فکر خرید یک مک قدیمی هستید، ارزش جستجو کردن را دارد. این امر به این دلیل است که در نسل‌های قدیمی مکینتاش، نسخه‌های i5 و i7 برابر نبودند.
Quad-Core i7 که روزگاری در 15B MacBook Pro مورد استفاده قرار می‌گرفت، برخی از ویژگی‌هایی را ارائه می‌داد که در Quad-Core i5 وجود نداشت. یکی از آنها موضوع Hyper بود که در زیر به آن می‌پردازیم.
تفاوت دیگر در اندازه حافظه داخلی بود که بعدا در مورد آنها نیز صحبت خواهیم کرد.
با توجه به این ویژگی‌ها، پردازنده‌های i7 برای کارهای چند گانه، چندرسانه‌ای، بازی‌های سطح بالا و کارهای علمی کاربردی‌تر بودند.
پردازنده‌های i9 اینتل نسل جدید موجود در این بخش هستند. آنها با Coffee Lake نسل نهم تازه وارد شدند و حداکثر 8 هسته دارند.
Core i9 سریعتر است، اما لزوماً به آن احتیاج ندارید و قدرت اضافی به معنی مصرف باتری بیشتر است.
پردازنده‌های Xeon پردازنده‌های سرور هستند. پردازنده‌های Xeon از حافظه بیشتری نسبت به پردازنده‌های i5 / i7 / i9 پشتیبانی میکنند - Mac Pro 2019 رم 1.5 ترابایتی را ارائه می‌دهد. همچنین می‌توانید هسته‌های بیشتری را در پردازنده‌های Xeon، تا حداکثر 28 هسته در مک pro پیدا کنید.
در بین مکینتاش‌های موجود در حال حاضر به طور کلی گزینه‌های دو هسته‌ای، چهار هسته‌ای، 6 هسته‌ای و 8 هسته‌ای پیدا خواهید کرد.
اگر به هسته‌های بیشتری احتیاج دارید، Mac Pro 2013 با پردازنده Xeon با انتخاب 6-، 8- و 12 هسته‌ای روانه بازار شده بود. iMac Pro هسته‌های 8-، 10-، 14- و 18 را ارائه می‌دهد. و مدل Mac Pro 2019، نمونه های 8-، 12-، 16.24 یا 28 هسته‌ای را ارائه می‌دهد. هر چه هسته در CPU شما بیشتر باشد، سریعتر عمل میکند (و انرژی بیشتری مصرف میکند).
هرچه حافظه نهان پردازنده بیشتر باشد بهتر است. حافظه پنهان حافظه داخلی است و به پردازنده کمک میکند تا سریعتر سریعتر در مقابل کارهایی که تکراری هستند عمل کند، زیرا اطلاعات را می‌تواند در حافظه نگه دارد. مقادیر بیشتری از حافظه نهان نیز به وظایف چند گانه کمک خواهد کرد، زیرا چندین فعالیت به طور همزمان قابل انجام هستند.
Hyper Threading به پردازنده اجازه می‌دهد دو برابر بیشتر از هسته‌های خود را داشته باشد، با فریب دادن نرم افزار به گونه‌ای که نرم افزار گمان کند با دوبرابر هسته بیشتر در پردازنده رو به روست. بنابراین یک پردازنده چهار هسته‌ای با Hyper Thread باید بتواند چهار برابر بیشتر دستورالعمل‌ها را در یک دوره زمانی معین نسبت به یک پردازنده دو هسته‌ای با همان سرعت اما بدون Hyper Thread اجرا کند. به این معنی که مثلاً یک چهار هسته i7 می‌تواند مانند هشت هسته عمل کند، اما یک چهار هسته‌ای i5 تنها قادر به استفاده از چهار هسته موجود است.
